Szanowni Państwo,
ochrona żubra w Polsce jest wielopokoleniową tradycją. Jego populacja stała na krawędzi zagłady, ale dzięki aktywnym działaniom odnotowuje się stopniowy wzrost jej liczebności. Działania w zakresie ochrony żubra koncentrują się na dwóch głównych kierunkach: ochronie żubra w ośrodkach zamkniętych oraz w wolnościowych stadach.
Żubr (Bison bonasus) to jeden z najstarszych gatunków zwierząt żyjących na kuli ziemskiej. Ich wygląd niewiele się zmienił od czasu, jak wspólnie z ogromnymi mamutami, potężnymi nosorożcami włochatymi i tygrysami szablozębnymi zamieszkiwały prawie całą Europę. Bezpośredni przodek żubra współczesnego, nazywany żubrem Higgsa, jako gatunek powstał 120 tysięcy lat temu, w wyniku skrzyżowania się samca żubra pierwotnego (Bison priscus) i samicy tura (Bos primigenius).
Badania genetyczne wykazały, że obecnie 90% genów żubra współczesnego pochodzi od żubra pierwotnego, a 10% od tura. W czasach przedlodowcowych Bison priscus był potężnym przeżuwaczem. Wielkość dorosłych osobników dochodziła do 2,5 metrów wysokości i 3,5 metrów długości. Samce osiągały wagę nawet do 2,5 tony. Potężne mięśnie kłębu i grzbietu utrzymywały głowę, na której znajdowały się dwa rogi metrowej długości. Odległość między wierzchołkami rogów dochodziła do 180 cm.
Zamieszkiwały stepy, gdzie odżywiały się głównie trawą. W zimie odgrzebywały pokarm spod śniegu lub ogryzały krzewy rosnące na skraju lasów. Tworzyły stada dochodzące do kilkuset osobników. Żubr pierwotny (Bison priscus), zmumifikowany samiec, pochodzący sprzed 36 tys. lat, został odkryty przypadkowo w lipcu 1979 r. na północ od Fairbanks na Alasce przez poszukiwacza złota.
Zapraszamy na webinar na platformie ZOOM 30 marca 2021, o 18:30
Meeting ID: 943 6832 4466
Passcode: 353084
DOŁĄCZ DO SPOTKANIA.
